(1859-1914)
psycholog i pedagog; pionier psychologii rozwojowej i pedagogiki doświadczalnej w Polsce; wykładał w Warszawie w Towarzystwie Kursów Nauk. i na Uniw. Latającym; jako red. nacz. "Przeglądu Pedagogicznego" (1890-98) i "Głosu" (1900-09) odegrał znaczną rolę w organizacji życia umysłowego Polaków przed uzyskaniem niepodległości; jego zainteresowanie psychologią eksperymentalną o scjentycznym nastawieniu miało za cel stworzenie podstaw naukowej pedagogiki, gł. nauczania początkowego. Ponieważ, jak sądził, proces poznania polega na przechodzeniu od konkretu do abstrakcji, propagował stosowanie w nauczaniu zasady poglądowości (Nauka o rzeczach). W studium O zarazie moralnej wystąpił z tezą, że przestępczość szerzy się analogicznie do epidemii, przy czym rolę zarazków pełnią akty naśladownictwa; stąd szczególna rola przykładana do oświaty, a także samej postawy nauczyciela; O duszy nauczycielstwa polskiego.