w archeologii metoda datowania zabytków drewn. na podstawie powstających co roku koncentrycznych kół wzrostu drzewa (tzw. słojów), tworzących sekwencje typowe dla określonego czasu i okolicy, warunkowanych temperaturą i wilgotnością charakterystyczną dla danego roku. Podstawy teoretyczne d. opracował w początku XX w. amerykański astronom A.E. Douglass, w Europie zaczęto ją stosować w końcu lat trzydziestych. Dla stosowania metod d. konieczne jest zbudowanie dla określonego regionu geograficznego (klimatycznego) lokalnych standardów dendrochronologicznych (wykresów obrazujących zmienność przyrostów) sięgających od czasów nam współczesnych w przeszłość. W warunkach europejskich w d. wykorzystuje się dęby, buki i jodły. Na terenie Szwajcarii d. może być stosowana dla próbek drewna pochodzących nawet z VIII tysiąclecie p.n.e., w Polsce metoda ta umożliwia datowanie drewna do 2000 lat p.n.e. (Małopolska). W przypadku dobrze zachowanego drewna z odpowiednią liczbą słojów (mininum 50-60) możliwe jest ustalenie daty ścięcia drzewa (np. na budowę domostwa, mostu lub wału obronnego) z dokładnością do jednego roku - w ten sposób ustalono, że większość drzew użytych do budowy osady w Biskupinie została ścięta 737 p.n.e. D. wykorzystywana jest także do sprawdzania datowania metodą radiowęglową.
- dendrochronologia, metoda rekonstrukcji...
- geochronologia, dział nauk oZiemi, zajmujący...