najwyższe odznaczenie Polski przedrozbiorowej, ustanowione 1705 przez króla Augusta II Mocnego; do czasu III rozbioru posiadał jedną klasę, opatrzony dewizą Pro Fide, Lege et Rege ("Za wiarę, prawo i króla"); towarzyszyła mu biała wstęga z czerwonymi paskami po bokach, potem tło jasnoniebieskie, strój orderowy oraz łańcuch dla króla, jako wielkiego mistrza; 1807 wznowiony w Księstwie Warszawskim i utrzymany do 1830 w Królestwie Polskim; po upadku postania listopadowego włączony ze zmianami graficznymi do odznaczeń rosyjskich; 1921 przywrócony w II Rzeczypospolitej ze zmienioną dewizą ("Za Ojczyznę i Naród"), nadawany za zasługi cywilne i wojenne, z utrzymaniem zasady pełnienia roli wielkiego mistrza i przew. kapituły przez prezydenta kraju; po II woj. świat. nadawany przez kolejnych prezydentów RP na obczyźnie, od 1990 ponownie w kraju, 1992 potwierdzony specjalną ustawą sejmową; pierwszym kawalerem O.O.B. był Jan Paweł II; insygnia orderowe (łańcuch, miecz) z czasów Stanisława Augusta, uznane za klejnot Rzeczypospolitej, przechowywane są w Zamku Królewskim w Warszawie, stała ekspozycja historyczna znajduje się w Belwederze; w ciągu 15 lat istnienia III Rzeczypospolitej nadany 108 osobom (jak dotąd przyjęcia odmówił jedynie Jerzy Giedroyć), w tym 50 obcokrajowcom, a 20 osobom pośmiertnie.
- ORDER ORŁA BIAŁEGO, .
- order, przedstawić kogoś do...
- ORDERY I ODZNACZENIA W POLSCE, obowiązujący w Polsce...