w prawie wyznaniowym Kościoła kat.: kler; pojęcie obejmujące kapłanów i osoby nie mające pełnych uprawnień kapłańskich. Jako odrębny stan społeczny w Europie ukształtowane od IV w.; w systemie feudalnym średniowiecza uzyskało ogromne znaczenie (użytkowanie dóbr kościelnych, szkolnictwo) dążąc do hegemonii polit. (np. w XI w. walka o inwestyturę, Canossa); osłabienie pozycji w XV-XVI w. (reformacja), częściowa utrata przywilejów pod koniec XVIII w., po rewolucji franc. Zewnętrzną oznaką przynależności do d. była od V w. tonsura; obowiązywał zakaz wykonywania nie związanych z kultem rel. zawodów i celibat (początkowo tylko wyższe duchowieństwo, długo - do XII w. - nie przestrzegany).
LAIKAT, BAHAIZM, LOLLARDZI, LAICYZACJA
- duchowieństwo, autorytet polskiego duchowieństwa,...
- księżulia, 1. „duchowieństwo”;...
- klerykalizm, postawa polit. broniąca...