kontemplacyjny wewnętrzny ogród klasztorny, prostokątny lub kwadratowy, otoczony z czterech stron krużgankami z kolumnadą i arkadami; usytuowany najczęściej pomiędzy częścią mieszkalną klasztoru a kościołem, po południowej stronie korpusu nawowego; ogród miał zazwyczaj regularny, geometryczny układ kwater, rabat i ścieżek oraz akcent kompozycyjny pośrodku, w postaci studni, fontanny, rzeźby lub wyróżniającego się drzewa; w w. uprawiano raczej niską zieleń (zioła, kwiaty, krzewy oraz trawniki). Najpiękniejsze w. powstały w średniowiecznych klasztorach we Włoszech (m.in. w Rzymie przy bazylice św. Pawła za Murami i przy kośc. św. Jana na Lateranie, przy katedrze w Amalfi i w Montreale k. Palermo na Sycylii), we Francji (np. w klasztorze cystersów w Fontfroide k. Narbonne, w klasztorze benedyktynów na w. Mont Saint Michel w Normandii) i w Hiszpanii (przy kośc. San Juan de los Reyes w Toledo i katedrze w Gironie).
PARADYŻ, OGRODOWA SZTUKA
- REFEKTARZ, w klasztorach, zwł.(...)
- Przypkowski Samuel, (1592-1670)
- ogrody Semiramidy, ogrody zakładane na...