TUBA

instrument muz. z grupy aerofonów ustnikowych; długa, metalowa rura o przekroju konicznym, zwinięta wielokrotnie w owalną pętlę; z jednej strony znajduje się kociołkowaty ustnik, z drugiej - szeroka czara głosowa skierowana do góry; za pomocą trzech wentyli można włączać w obwód t. dodatkowe rurki, co umożliwia uzyskanie pełnej skali chromatycznej (tuba o stroju B dysponuje skalą od Es₁ do f¹); czwarty wentyl pozwala przestroić t. o kwartę w dół (dla uzyskania jeszcze niższego stroju wbudowuje się piąty wentyl); t. skonstruował A. Sax (sakstuba), wyposażając ją w tzw. wentyl kompensacyjny, pozwalający eliminować nieczystości brzmienia niektórych dźwięków; w zespole symfonicznym t. jest instrumentem o najniższym brzmieniu; wykorzystuje się ją także w dętych orkiestrach wojskowych.

• tuba, mówić przez tubę,...
• tuba, 1. „tortura fizyczna”;...
• TUBU, lud afrykański zajmujący...