TADŻYCKA LITERATURA

do XV w. stanowiła część literatury perskiej; zróżnicowanie w okresie chanatu bucharskiego (XVI w.-1917), wyrażające się rozwojem piśmiennictwa w języku zbliżonym do perskiego, z udziałem dialektów lokalnych; za początek uznaje się twórczość poetów XVI w.: K. Binoji, B. Hiloli, A. Muszfiki, w następnym stuleciu poezja dworska (poeta-mistyk, filozof M. Bedil), piszą także poeci-rzemieślnicy: N. Sajjido, Z. Fitrat; dwa kolejne wieki wypełniają epigoni Bedila, naśladujący jego kwiecisty styl i rel. mistycyzm; w połowie XIX w., po przyłączeniu chanatu do Rosji, pojawia się literatura o tematyce społ., uprawiana przez grupę tzw. oświeceniowców, dochodzi też do spisywania samorodnej twórczości ludowej (T. Rumoni, K. Dewona); proza i poezja w Rosji radzieckiej i po uzyskaniu niepodległości odzwierciedlały przemiany polit., kult. i obyczajowe okresu (S. Ajni, S. Uługzoda, M. Tursunzoda, H. Jusufi, A. Dehoti, Dż. Ikromi, B. Rahimzoda).