(muz. 2)
w akustyce rozpiętość między najmniejszym i największym natężeniem dźwięku, możliwymi do uzyskania w danym urządzeniu lub przebiegu dźwiękowym (np. między najmniejszym poziomem słyszalności dźwięku nad poziomem szumów własnych urządzenia a dźwiękami najsilniejszymi, odtwarzanymi bez zniekształceń); wyrażana w decybelach (dB); dobre urządzenia mają dynamikę do 60 dB, głos ludzki - ok. 62 dB, organy - do 75 dB; słuch ludzki rejestruje dźwięki do 130 dB.