głos męski przekraczający górną granicę swego naturalnego zasięgu; nienaturalnie wysoki, piskliwy w mowie, śmiechu, śpiewie; wydobywany sztucznie np. przez tenorów dla uzyskania dźwięków w skali głosów żeńskich (sopran, alt); powstaje przez naprężenie pewnych mięśni krtani, powodując zdwojenie częstotliwości drgań strun głosowych, a w rezultacie dźwięki o oktawę wyższe; w XIV-XVI w. falseciści wykonywali wysokie partie w utworach kościelnych; w okresie baroku ich miejsce zajęli kastraci; obecnie f. wykorzystywany przy jodłowaniu lub dla uzyskania efektów komicznych.
FISTUŁA, JODŁOWANIE, JACOBS
- REJESTR, (muz. 2)
- POLSKA. MUZYKA LUDOWA, pozostaje w ścisłych...