jap. "żyjące kwiaty", sztuka układania kwiatów, która narodziła się w Japonii w XII-XIII w. (choć pochodzący z Chin zwyczaj układania kwiatów przed posągami Buddy i innych bóstw sięga VI w., a w VII w. w świątyni w Kioto powstała cała filozofia związana ze składaniem kwiatów, które było połączone z modlitwą). Z czasem i. zatraciła religijną mistykę, stała się narodową tradycją. I. posiadają skomplikowane układy, zbudowane są z kwiatów i innych roślin, gałązek drzew i krzewów mających specyficzną symbolikę, także z ptasich piór, owoców, minerałów; istotne są wysokości głównych elementów kompozycji (linie Nieba, Człowieka, Ziemi), kąt ich ustawienia, proporcje; są różne style i., ale przeważnie dąży się do uzyskania asymetrycznej harmonii. Do tworzenia i. służą ołowiane lub mosiężne podstawki z kolcami zw. kenzan.