dziedzina twórczości artyst. zajmująca się wyrobem medali; znane było już w staroż. Grecji i Rzymie; rozkwit w czasach renesansu (XV-XVI w.) we Włoszech, zwł. we Florencji, Rzymie, Wenecji (m.in. A. Pisanello, Matteo de Pasti, L. Leoni, B. Cellini) oraz w Niemczech (Augsburg, Norymberga - H. Schwarz, H. i A. Daucherowie, P. Flötner, A. Dürer); później m. rozpowszechniło się w całej Europie; sztuka m. była szczególnie popularna w klasycyzmie (gł. ośrodki: Londyn, Berlin i Paryż, gdzie tworzył P.J. David d'Angers; w Polsce na zlecenie króla Stanisława Augusta medale wykonywał J. Regulski), w XIX w. podupadła; nowe poszukiwania w tej dziedzinie podjęto w okresie secesji; w 2. poł. XIX i w pocz. XX w. tworzyli medale R. Lewandowski, A. Madeyski, K. Laszczka. Współcześnie m. jest uprawiane przez wielu artystów w Polsce (m.in. B. Chromy, E. Łagowski, W. Korski).
- MUZEUM PAŃSTWOWE OŚWIĘCIM-BRZEZINKA, utworzone 1947 na terenie...
- TRZCIŃSKA-KAMIŃSKA, Zofia (1890-1977)
- ZWIĄZEK POLSKICH ARTYSTÓW PLASTYKÓW, stowarzyszenie twórców...