(kult.)
technika dekoracji rytej stosowana w złotnictwie i zdobnictwie przedmiotów metalowych; n. uzyskuje się przez wypełnienie rysunku wyrytego na pow. metalu pastą złożoną z siarczków srebra, miedzi i ołowiu; po wypolerowaniu otrzymuje się trwały rysunek w kolorze czarnym lub granatowym, kontrastujący z tłem; technikę n. stosowano już w staroż. Egipcie i Rzymie, w średniowieczu w Bizancjum i Europie zdobiono w ten sposób kielichy, relikwiarze i inne przedmioty kultowe, rozpowszechniła się w XV-XVI w., gł. we Włoszech; potem w Europie stosowano ją sporadycznie; od XV w. n. używana jest w zdobnictwie wyrobów złotych i metalowych w Indiach i Persji.
rycina odbita ze srebrnej lub złotej plakietki, na której ryty rysunek wykonano techniką n.; wykonywane przez złotników, gł. w XV i XVI w.
NAKHON SI THAMMARAT, CELTYCKA SZTUKA, MIEDZIORYT- MIEDZIORYT, technika graficzna należąca...