Barbara (1923-95)
rzeźbiarka; studia w krakowskiej ASP (u X. Dunikowskiego) i w ASP w Warszawie; tworzyła rzeźby figuralne, we wczesnym okresie pod wpływem L. Chadwicka i H. Moore'a (Król i lrólowa, seria Rodzin i Ptaków), później prace jej stopniowo nabierały ekspresji, plastyczności, dramatyzmu, wzbogacała fakturę, stosowała ażurowe prześwity (Figura nasłoneczniona), częstym tematem było ludzkie ciało, problem śmierci i przemijania (rzeźby-epitafia: Sarkofag dla Joanny Munk, Pamięci ptaka); tworzyła duże kompozycje plenerowe (dla Osiedla Piastowskiego w Lublinie), pomniki, rzeźby o tematyce sakralnej (kompozycja ścienna dla kośc. Jezuitów w Warszawie), nagrobki (S. Herbsta na Powązkach w Warszawie) oraz realistyczne portrety; zajmowała się malarstwem i rysunkiem (często o tematyce rel., np. Ecce Homo). Praca pedagogiczna w liceach plastycznych w Zakopanem, Wiśniczu i Warszawie.