zjawisko w poezji pol. lat 30. XX w. nawiązujące do osiągnięć artyst. awangardy krakowskiej (m.in. poetyki opartej na metaforze). Pojęcie nieprecyzyjne, ponieważ odnosi się do b. różnych indywidualności twórczych. Najważniejsi reprezentanci: żagaryści oraz J. Czechowicz i poeci pozostający pod jego wpływem (m.in. J. Łobodowski, S. Piętak, J. Śpiewak). Twórców d. a. łączyło poczucie pokoleniowej wspólnoty (ur. ok. 1910 r.), płynące z rozczarowania współczesnością (wielki kryzys europ., sytuacja w Polsce). Właściwe im poczucie klęski, wyobcowania, bunt przeciw rzeczywistości prowadziły do radykalnych postaw społecznych i katastrofizmu. Grozie nadciągającej zagłady przeciwstawiali postawę heroiczną (np. Cz. Miłosz) lub ucieczkę w świat mitu (np. Czechowicz). Często nawiązywali do tradycji, zwłaszcza do Biblii, romantyzmu, symbolizmu.
- neoawangarda, również określana avant-avant-garde, druga awangarda, fala nowatorskich dążeń,...
- Żagary, ( awangarda wileńska)...
- Żagary, wileńska grupa poetów...