(Sonet V)
utwór M. Sępa Szarzyńskiego zamieszczony w Rytmach abo wierszach polskich, podejmujący myśl o przemijaniu. Autor w incipicie przywołuje motyw z Anakreonta przetworzony przez J. Kochanowskiego we fraszkach ("I nie miłować ciężko, i miłować…"), odnosząc go do umiłowania doczesnych dóbr. Oksymoron "nędzna pociecha" zaczyna polemikę z renes. koncepcją życia ("rzeczy świata tego" nie zaspokajają serca i nie chronią przed strachem). Poczucie nieuniknionego konfliktu materialnego ciała, pożądającego tego, co materialne, i nieśmiertelnej duszy dążącej ku Bogu prowadzi do nakazu bycia w stanie ciągłego napięcia, duchowej gotowości. Bóg jest nazwany w wierszu "prawą [prawdziwą] pięknością" - stanowi opozycję wobec pozornego piękna, o którym mowa w II strofie. Podkreśleniu, iż istotą ludzkiego życia jest zmiana, ruch, służy instrumentacja głoskowa ("bieg bycia"), brak zgody między zdaniem a wersem (kończenie zdań w środku wersów, przerzutnie). Spokój człowiek może odnaleźć tylko w Bogu - ostatecznym celu miłości.
- epifraza, (gr. epi = na, nad...
- Sęp Szarzyński Mikołaj, (ok. 1550- 1581)