Tadeusz (1949-94)
prozaik, eseista; z zawodu inżynier elektryk; 1981 powieścią Oficer zwrócił uwagę krytyki i czytelników trafnością obserwacji życia PRL w latach 70. i w okresie poprzedzającym przełom sierpniowy; ten ton pogłębił się w kolejnych powieściach: Próba, Pustynia, Dezerter składających się wraz z Oficerem na tetralogię, stanowiącą gorzkie i przejmujące, choć niekiedy nie stroniące od przedstawień groteskowych, studium pol. życia zbiorowego ostatnich dwóch dekad; jedną z ważnych cech prozy S. jest jej język - dokumentujący rozpad zdolności porozumiewania się ludzi w najprostszych sprawach, oddający także poczucie braku wewnętrznego ładu w człowieku, stale udającym kogoś innego niż naprawdę jest; inny wymiar tym samym problemom nadał S. w eseju Głód sensu i powieści Książę czasu (opublikowanej pośmiertnie).
- proza powojenna, (do 1989)