(1802-85)
franc. poeta, dramaturg ipowieściopisarz. Syn napoleońskiego generała, wychowywany przez matkę, dzieciństwo spędził we Włoszech, Hiszpanii, potem wParyżu. Zadebiutował tomikiem poezji Ody ipoezje różne (1822), sławę zdobył przedmową do dramatu Cromwell (1927), która stała się manifestem romantyków. Za gat. najpełniej wyrażający ducha epoki H. uznał dramat, który, poza jednością akcji, przeciwstawiałby się regułom klasycznym, dbając okoloryt lokalny, dopuszczając mieszanie gat. oraz łączenie zjawisk skrajnie przeciwstawnych. Dramatem Hernani (1830), którego premiera wywołała duże poruszenie, H. przyczynił się do ostatecznego zwycięstwa romantyków nad klasykami. Zutworów dramatycznych wdorobku pisarza znajdują się ponadto: Marion Dlorme (1831), Ruy Blas (1832) iKról się bawi (1832), wktórych na czoło wysuwa się problem nierówności społ. Do najświetniejszych osiągnięć poetyckich H. należą zbiory: Liście jesienne (1831), Pieśni ozmierzchu (1835), Światła icienie (1840), Zamyślenie (1856), zbiór poematów polit. Chłosta (1853), zbiór poematów owojnie franc.-pruskiej iKomunie Paryskiej Straszny rok (1872) oraz Legenda wieków (1859-83) - poetycka historia ludzkości, deklaracja wiary wdokonujący się postęp. Jako powieściopisarz, H. wsławił się utworami: Katedra Marii Panny wParyżu (1831), Pracownicy morza (1866), Człowiek śmiechu (1869), Rok 93 (1873) i Nędznicy (1862). We wszystkich swoich dziełach H., zprzekonań demokrata izwolennik liberalizmu demokratycznego, poruszał ważne problemy społ. ifiloz. swoich czasów.
- Hugo Victor Maria, (1802-85)
- HUGO, Victor (1802-85)
- WIKTOR, Pochodzenia łacińskiego,...