(1798-1837)
wł. poeta iprozaik. Potomek zubożałego rodu arystokratycznego, od dziecka wiele czytał, zagłębiając się wdzieła wypełniające licznie półki ojcowskiej biblioteki. Prawdopodobnie właśnie "zachłanność lekturowa" stała się przyczyną choroby oczu, która wymuszała na L. okresy bezczynności. Uciekając zopustoszałego zamku, wktórym spędził smutne dzieciństwo, pisarz przenosił się wróżne części Włoch. Wostatnich latach życia mieszkał wraz zsiostrą iprzyjacielem, A. Ranierim, wNeapolu. Już pierwsze utwory poetyckie, zebrane później wtomie Pieśni (1831), przyniosły L. sławę poety narodowego. Wiersze patriotyczne sławiące kult dawnej potęgi Rzymu, podejmujące problem walk ozjednoczenie kraju sąsiadują wzbiorze zlirykami, wktórych dominuje nastrój osamotnienia igoryczy: "Dla mnie złem jest życie" (Śpiew koczującego wAzji pasterza, 1829). Romantyczny pesymizm właściwy jego utworom poetyckim, występuje także wdziełach prozatorskich L., zebranych wtomie Dziełka moralne, powstałych wl. 1824-32. Bieg duchowych przemian poety uwidacznia najlepiej Notatnik prowadzony przez niego wl. 1817-32, wydany w1898. Znajdują się tu rozważania filoz., szkice utworów poetyckich iprozatorskich, spostrzeżenia psychol., uwagi olit. ijęzyku. Bogatym źródłem informacji otwórcy ijego dziele są także listy pisarza pochodzące zl. 1814-37. Dla pol. czytelników utwory L. odkryli m.in. J.Dicksteinówna, E. Porębowicz iT. Zawadyński.
- LEOPARDI, Giacomo (1798-1837)