Reklama

Mauriac François

(1885-1970)

prozaik franc., członek Akademii Francuskiej, laureat Nagrody Nobla (1952). Potomek zamożnej mieszczańskiej rodziny, prawowierny katolik, wwierze odnajdywał natchnienie dla swojej twórczości. Debiutował jako poeta tomem wierszy Połączone ręce (1909), jednak talent pisarski objawił wpełni jako autor powieści, których dominującym motywem uczynił rozdarcie człowieka skazanego na wieczną walkę pomiędzy pokusą grzechu apragnieniem dostąpienia stanu łaski. Do najwyżej cenionych spośród ok. 30 powieści M. należą: Ciało ikrew (1920), Uprzywilejowani (1921), Gnitrix (1923), Teresa Desqueyroux (1927), Kłębowisko żmij (1932), Tajemnica Frontenaków (1934), Koniec nocy (1935), Faryzeuszka (1941), Galiga (1952). Wdorobku pisarza znalazły się także biografie, m.in. M. Prousta, J. Racine’aiJezusa oraz utwory dramatyczne Asmodeusz (1938), Niekochani (1945) iOgień na ziemi, czyli kraj bez drogi (1950). Spośród prac eseistycznych M. na uwagę zasługują m.in.: Czarny zeszyt (1943), Młody człowiek (1925), Początek pewnego życia (1930). Nagradzany najwyższymi wyróżnieniami wdziedzinie lit., M. był krytykowany zarówno przez laików, którzy zarzucali mu tworzenie powieści ztezą wobronie wiary, jak ikatolików, którzy nie akceptowali fatalizmu, jakiemu M. poddał życie swoich bohaterów osaczonych przez Zło.

Reklama

Podobne hasła:

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama