(1830-1914)
poeta prowansalski, laureat Nagrody Nobla (1904). Całe życie podporządkował idei wskrzeszenia ducha, języka ilit. rodzinnej ziemi - Prowansji. Jako młodzieniec wspólnie zprzyjacielem - pisarzem iwydawcą J. Roumanille’em, założył grupę tzw. felibrów, która m.in. wydawała almanach "Armana Prouvencau", prezentujący utwory pisarzy prowansalskich oraz teksty programowe. Jako poeta zwrócił na siebie uwagę wiejską epopeją Mirio (1859), zawierającą opisy prowansalskiej przyrody iobrazy zżycia wsi. Dzieło, entuzjastycznie przyjęte przez franc. poetów ( A. de Lamartine po przeczytaniu utworu miał zakrzyknąć: "Oto narodził się wielki poeta!"), przyniosło autorowi nagrodę Akademii Francuskiej. Opublikowany w1867 r. poemat Calendau, choć wzamierzeniu poety miał stać się narodowym eposem Prowansji, ustępował pod względem artystycznym poprzedniemu utworowi. To niepowodzenie skłoniło M. do poprzestania na pisaniu krótkich liryków, które opublikował wtomie Złote wyspy (1875). Zwrot pisarza ku tematyce hist. znamionują utwory: Netro (1884) - powieść poetycka, rozgrywająca się wlatach "niewoli awiniońskiej", tragedia Królowa Joanna (1890) oraz Poemat Rodanu (1897). Wostatnim okresie życia M. opublikował autobiograficzne Pamiętniki iopowieści. Moje początki (1906) oraz przepojony melancholią tomik poetycki Zbiór oliwek (1912). Po śmierci poety jeden zkrytyków powiedział ojego twórczości, iż "jest dowodem na to, że narody icywilizacje, chociaż są śmiertelne, nigdy nie giną".
- Mistral Frdric, (1830-1914)
- FRYDERYK, Pochodzenia staroniemieckiego,...