(1953)
powieść kubańskiego pisarza A.Carpentiera podejmująca mit odążeniu człowieka do odnalezienia utraconego raju, ujawniająca wswojej strukturze inspiracje autora hiszp. barokiem. Zorganizowana wzdłuż rzeki Orinoko wyprawa wposzukiwaniu starych, prymitywnych instrumentów staje się dla gł. bohatera powieści, artysty, wędrówką do prapoczątku, do genezy czasu, człowieczeństwa, kultury. Poznanie to dokonuje się za sprawą obcowania zdziką, nieokiełznaną puszczą, spotkań zplemionami indiańskimi, którym obce są osiągnięcia cywilizacji, zludźmi pragnącymi zbudować swoją Utopię. Zmuszony do powrotu bohater nie potrafi odnaleźć się we współczesnym świecie, wmiejskim życiu. Pragnie powrócić do puszczy, do fascynujących go miejsc, jednakże okazuje się to niemożliwe. Utwór pełen jest przemyśleń nad istotą współczesnej cywilizacji, źródłami, zktórych powstała, atakże nad specyficzną osobowością artysty płd.-amer., która wywodzi się ze skrzyżowania rodzimego prymitywizmu ieurop. koniunkturalizmu. Artysta ten nieustannie zwalcza wsobie sprzeczności, zmuszony jest do ciągłych wyborów między naturą akulturą, autentyzmem aawangardowością.
- Carpentier Alejo, (1904-80)
- CARPENTIER Alejo, (1904-80)
- Carpentier Alejo, (1904-80)