Reklama

Sto lat samotności

(1967)

powieść G. Garcíi Mrqueza uznawana za najbardziej reprezentatywny przykład realizmu magicznego ( A. Carpentier), w którym współistnieją obok siebie realizm i fantastyka (np. deszcz martwych ptaków, wzlot Pięknej Remedios do nieba) traktowana jako coś normalnego, zwyczajnego. Akcję powieści umieścił autor w bliżej nie określonym czasie w osadzie Macondo, nie mającej swojego rzeczywistego odpowiednika. Wątek fabularny koncentruje się wokół historii rodu Buendiów w ciągu stu lat. Opowieść o losach rodziny utrzymana jest w stylistyce podań mitycznych czy biblijnych. Niczym pierwsi rodzice, Jos Arcadio Buendia i Urszula Iquaran zakładają osadę i dają początek rodowi. Macondo z maleńkiej wioski przeradza się w miasteczko, rozkwita gospodarczo, dochodzą do niego echa wydarzeń historycznych. Przybywający co jakiś czas Cygan Mlequides wprowadza niepokój do sennego życia mieszkańców Macondo. Jednakże po stu latach miasteczko zaczyna podupadać, a kolejne pokolenia Buendiów coraz silniej odczuwają samotność. Każdy z członków rodu dziedziczy cechy któregoś z przodków, często i imię (jest np. aż czterech Jos Arcadiów), przekazuje własne znamiona swoim następcom. Stuletnie dzieje osady Macondo i rodziny Buendia stanowią metaforyczny obraz Ameryki Łacińskiej, przedstawiają specyfikę tego kontynentu, ukazują dzieje kraju położonego z dala od miejsc, na których dochodzi do wielkich wydarzeń hist., dążenia jego mieszkańców do usamodzielnienia się, bunt przeciwko obcym wpływom (angielscy plantatorzy). S.l.s. przyniosło G. Garcíi Mrquezowi, ogromną sławę. Powieść stała się światowym bestsellerem, najbardziej znanym utworem prozy latynoamerykańskiej.

Reklama

Podobne hasła:

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama