(1861-1941)
ind. poeta i prozaik piszący w jęz. bengali, laureat Nagrody Nobla (1913). Przyszedł na świat w Kalkucie jako najmłodsze z czternaściorga dzieci bengalskiego bramina. Odebrał staranne wykształcenie domowe, a następnie uczył się m.in. w Seminarium Wschodnim w Kalkucie, w szkole pedagogicznej oraz Akademii Bengalskiej. Krótki pobyt w Europie, gdzie wyjechał w celu podjęcia studiów prawniczych, upewnił poetę, że jego miejsce jest w Indiach. Wrócił do kraju i w 1901 r. założył pod Kalkutą prywatną szkołę, która po I wojnie światowej stała się bezpłatnym uniwersytetem. Na gigantyczny dorobek lit. T. złożyło się ponad 1000 wierszy, 2000 pieśni (do których sam komponował muzykę), 50 dramatów i 8 powieści, z których największą popularność zdobył oparty na motywach autobiogr. Dom i świat (1915-16). Wśród zbiorów poezji T. znajdują się m.in.: Wieczorne pieśni (1881), Poranne pieśni (1883), Złota łódź (1893), Przemijanie (1899), Pieśni ofiarne (1910). Bengalska lit. klasyczna oraz język zawdzięczają poecie wzbogacenie rodzimych tradycji techniką i konwencjami artystycznymi zaczerpniętymi z wzorów europ. Twórczość T. spotkała się z uznaniem takich twórców, jak: W.B. Yeats, którego starania doprowadziły do wydania wierszy poety w Anglii, A. Gide, franc. tłumacz jego poezji, oraz E. Pound, który stwierdził, że "Tagore z właściwą sobie wschodnią mądrością przypomina o tym wszystkim, co w zahukanym i konsumpcyjnym świecie Zachodu zostało już dawno zapomniane". Na jęz. pol. utwory ind. twórcy tłumaczył J. Kasprowicz.
- Tagore Rabindranath, właśc. R. Thakur, (1861-1941)
- TAGORE, Rabindranath, właśc.(...)
- TAGORE, Debendranath, właśc.(...)