współdźwięczność końcowych części dwu lub więcej wersów utworu poetyckiego; w polszczyźnie podstawowy jest r. żeński - od akcentowanej samogłoski do końca wyrazu (wesoły-goły); rzadki jest r. męski, obejmujący wyrazy jednozgłoskowe (strach-dniach); wg obszaru współbrzmienia wyróżnia się bogate, o poszerzonym obszarze i r. ubogie (te-swe); rozróżnia się także r. dokładny, oparty na identyczności głoskowej (chęć-pięć) i niedokładny (asonans, konsonans); układ rymów w strofie może być parzysty (zrymowane wersy sąsiadują ze sobą, co określa się jako aabb), krzyżowy (przeplatają się - abab), okalający (abba); w poezji współcz. uwolnionej od sztywnych reguł rymotwórczych, częste są dowolności w rozmieszczaniu r., tylko przybliżone współbrzmienia, rozpowszechnił się też wiersz biały, tj. bezrymowy.
- rym, (gr. rythmós = rytm)...
- ni do rymu, ni do taktu, wsadź se dupę do kontaktu, ‘mówisz głupstwa’...
- rymać, „rymować, układać...