(psychol.)
w psychologii zachowanie nastawione na wyrządzenie krzywdy innemu czlowiekowi lub grupie poprzez zadawanie bólu, cierpienia, przykrości; wyróżnia się a. fizyczną (bicie, znęcanie się) lub a. werbalną (wymyślanie, wyzywanie, wyśmiewanie się itp.), bezpośrednią lub pośrednią (ignorowanie, rozsiewanie plotek, atakowanie niejawne, czynności symboliczne), aktywną lub bierną; a. o charakterze reaktywnym może stanowić wyładowanie emocji (złości, gniewu, irytacji), a. o charakterze instrumentalnym bywa działaniem podejmowanym w celu uzyskania wymiernych korzyści; a. jest najczęściej wynikiem doznanego zawodu w dążeniu do jakiegoś celu i kieruje się z reguły przeciwko osobom, które zdaniem agresora, przyczyniły się do jego niepowodzeń; w wypadku gdy agresor nie może wyładować się na sprawcach swoich porażek, czyni to wobec tzw. kozłów ofiarnych (obiektów zastępczych) - osób lub przedmiotów nie związanych z powodem frustracji atakującego; zjawisko a. tłumaczy teoria instynktów (akcentująca biol. determinanty zachowań agresywnych - m.in. K. Lorenz) i społecznego uczenia się agresji (uznając a. za wynik frustracji, m.in. J. Dollard); wzrostowi a. w stosunkach międzyludzkich sprzyjają niemożność zaspokojenia potrzeb, rozluźnienie obyczajów i norm moralnych, rozproszenie odpowiedzialności.