metoda interpretacji tekstu oparta na założeniu, że oprócz sensu dosłownego ma on ukryty sens właściwy. Stosowana jest zarówno wobec pojedynczych wyrazów, jak i złożonych wypowiedzi narracyjno-fabularnych czy znaków ikonograficznych; znana już w antyku, szczególnie upowszechniła się w średniowieczu i renes. Wykorzystywano ją przy interpretacji Biblii oraz antycznej mitologii, które odczytywano pod kątem filoz.-teol.
alegoreza
Słownik języka polskiego