jedna z podstawowych cech wrażeniowych dźwięku pozwalająca na szeregowanie dźwięków pod względem ich ostrości, jasności, dźwięczności itd. oraz ich rozróżnianie mimo jednakowej wysokości, głośności i czasu trwania. B.dź. może być wielowymiarowa, np. dźwięki mogą być jednocześnie ostre, jasne i chropowate; w muzyce odgrywa szczególną rolę począwszy od twórczości impresjonistów, którzy stosowali tzw. barwne plamy dźwiękowe np. utwory A. Weberna i A. Schnberga; podstawowy środek wyrazu w muzyce elektronicznej.
- barwa dźwięku, subiektywnie określana...
- BARWA DŹWIĘKU, timbre
- częstotliwość harmoniczna, częstotliwość będąca...