(1832-1910)
powieściopisarz, dramaturg, poeta i publicysta norw., przedstawiciel tzw. realizmu romantycznego w lit. skandynawskiej, laureat Nagrody Nobla (1903). W młodości czynnie uczestniczył w życiu kulturalnym i politycznym kraju. Debiutował dramatem hist. Mellem slagene (1857). Współtwórca teatru narodowego, dyrektor teatru w Bergen i Oslo. Redaktor i wydawca czasopism, wytrawny krytyk teatralny. Sławę zyskał opowiadaniami o tematyce folklorystycznej, m.in. Synnve Solbakken (1857, Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza), Arne (1859), Rybaczka (1868) i Na Bożej drodze (1892). B. jest także autorem dramatów hist. Halte-Hulda (1858), Kong sverre (1861), ballad Olav trygvason, Bergliot i trylogii Sigurt Slembe (1862). Zbiór pieśni ludowych, ballad i wierszy Digte og sange (1870) zawiera tekst hymnu narodowego Norwegii. Światową sławę przyniosły mu dramaty społ.-hist.: Bankructwo (1874), Redaktren (1875) i Rękawiczka (1883) krytykowane przez współczesnych za radykalizm i antyreligijny charakter. W 1883 ukazała się także tragedia Ponad siły. Tradycje hist. i romantyzm poezji narod. miały duży wpływ na charakter i treść utworów. W twórczości B. popiera idee liberalne, a także radykalizm lewicy społecznej, odgrywając tym samym znaczną rolę w norweskim ruchu narod.
- BJRNSON Bjrnstjerne Martinus, (1832-1910)