(1900-83)
hiszp. reżyser filmowy tworzący głównie w Meksyku i we Francji. W latach 1928 i 1930 zrealizował (wg scenariusza S. Dalego) dwa filmy - manifesty surrealizmu w sztuce filmowej: Psa andaluzyjskiego i Złoty Wiek. Po zerwaniu z surrealistami przebywał na emigracji, po wojnie realizował filmy w Meksyku, za najwybitniejszy Los Olvidados (1950) otrzymał nagrodę w Cannes. W filmach nawiązywał do poetyki surrealizmu i z sarkazmem mówił o braku wolności człowieka targanego obsesjami (Widmo wolności, 1974, Anioł zagłady, 1962) i zamkniętego w ciasnym kręgu mieszczańskich wartości (Piękność dnia, 1967, Dyskretny urok burżuazji, 1972, Mroczny przedmiot pożądania, 1977). Na ich poetykę składają się karykaturalność postaci, umiejętne łączenie rzeczywistości z surrealistycznymi wizjami bohaterów i freudowska symbolika niektórych sytuacji (Viridiana). B. nawiązuje do twórczości przyjaciół z czasów studenckich J. Ortegi y Gasseta (nieśmiertelność dzieła sztuki tkwiąca w umiejętnym deformowaniu świata przedstawionego), F. Garcii Lorki (groteskowość postaci) i S. Dalego (surrealistyczne zestawienie przedmiotów).