(1467-1536)
niderlandzki filolog, filozof, teolog, znawca i popularyzator kultury antycznej, wybitny humanista renesansowy. Tworzył w jęz. łac., wykładał filologię klasyczną na uniwersytecie w Leuven, podczas pobytu w Anglii zaprzyjaźnił się z T. Morusem. Oprac. w jęz. gr. pierwsze wyd. NT. Autor traktatu O wolnej woli (1524); rozpraw Zachęta do filozofii chrześcijańskiej, Zbożna biesiada; korespondował z humanistami całej Europy, m.in. J. Łaskim. Dziełem życia E. jest Pochwała głupoty (1509), cięta satyra na szkolnictwo, wychowanie, duchowieństwo, odpusty, cuda i kult świętych, jak i na szaleństwa niektórych humanistów, którzy ślepo i bezkrytycznie naśladowali styl Cycerona (w XV w. doczekała się 58 wydań). E. głosił potrzebę pokoju i jedności chrześc. świata.