(1821-80)
powieściopisarz franc. uważany za przedstawiciela naturalizmu. Wyznawca hasła sztuki bezosobowej. Dążył do najwyższej doskonałości formy, jego twórczość uznano za przykład arcydzieła stylu. Początkowo bliski mu był romantyzm, prezentowany w młodzieńczych utworach o zabarwieniu erotycznym, m.in Listopad (1842), potem poprzez realizm dochodzi do naturalizmu. Przykładem tego stylu jest najwybitniejsze dzieło Pani Bovary (1857) - szczegółowo udokumentowany obraz społeczeństwa, pogłębione studium psychiki bohaterów i doskonała stylistyka, oraz kolejna powieść Szkoła uczuć (1869) - ukazująca bohaterów uwikłanych w polit. konflikty epoki. Historyczno-archeologiczny charakter ma Salambô (1862), ukazująca dzieje dawnej Kartaginy, natomiast Kuszenie świętego Antoniego (1874) to typ powieści filoz.-hist. Niedokończona została powieść satyryczna, obraz ludzkiej głupoty Bouvard i Pcuchet (1881). F. jest również autorem Trzech opowieści (1877) - jednego z największych osiągnięć sztuki nowelistycznej, będących przykładem połączenia pięknego stylu z subtelną analizą psychol. i realizmem opisu. Duże walory lit. i dokumentalne ma zebrana w 9 tomach jego korespondencja.