(wł. frasca = gałązka)
krótki utwór poet. o charakterze humorystycznym, odmiana epigramatu; nazwa wywodzi się z wł. określenia frasca, co oznacza osoby i rzeczy mało ważne, językowe drobiazgi, na gruncie pol. genezy f. można upatrywać w rubasznej humorystyce Figlików M. Reja. W lit. pol. gatunek spopularyzowany został w XVI w. przez J. Kochanowskiego, którego f. są zapisaną refleksją i anegdotą, zawierają aluzje i pouczenia, bawią, ale i skłaniają do zadumy. W kolejnych wiekach f. pisali m.in. W. Potocki, A. Fredro, J. Tuwim, K.I. Gałczyński. W lit. najnowszej f. ma charakter satyryczny, np. wiersze L.J. Kerna, lub aforystyczny, np. myśli S.J. Leca.