(1928-2014)
Pisarz kolumb., laureat Nagrody Nobla (1982). W młodości dziennikarz, korespondent wielu gazet. Od 1961 r. zamieszkał w Meksyku, nadal parając się dziennikarstwem. W twórczości i w życiu prezentował poglądy lewicowe, sympatyzował z rewolucją kubańską.
Twórczość lit. rozpoczął od krótkich opowiadań publikowanych w prasie. Pierwsza powieść Szarańcza (1955) przyniosła G. M. wielkie uznanie. Mistrzowski styl o wielkiej sile wyrazu, lapidarny, a jednocześnie niezwykle celny, charakteryzuje kolejne tomy opowiadań Pogrzeb Mama Grande (1962) i W tym mieście nie ma złodziei (1962).
Jedną z najsłynniejszych pozycji z kręgu lit. iberoamerykańskiej jest powieść Sto lat samotności (1967), opis historii rodu Buendia na tle dziejów całej Ameryki Południowej, którą krytyka lit. określiła mianem "realizmu magicznego". Za najwybitniejsze swoje dzieło G.M. uznaje powieść Jesień patriarchy (1975) - studium samotności tyrana. Kolejne pozycje to m.in. powieści Miłość w czasie zarazy (1985) i Generał w labiryncie (1989) poświęcona przywódcy walk o wolność Ameryki Południowej Simonowi Bolivarowi. Zmarł 17 kwietnia 2014 w Meksyku.