(gr. georgikós = rolniczy)
utwór lit. przedstawiający życie na wsi, w którym opisy pracy człowieka i przyrody są opatrzone refleksją filoz., komentarzem moralistycznym, czasem też lirycznym wyznaniem. Pierwsze g. pisał Hezjod (VII w. p.n.e.), rozwój nastąpił w twórczości Wergiliusza (I w. p.n.e.), który w swych Georgikach zawarł rozważania o wzajemnych związkach człowieka i natury oraz ich wpływie na kształt kultury i postęp cywilizacyjny. G. znalazła różnych naśladowców w lit. nowożytnej, a popularnością cieszyła się w XVII i XVIII w. (np. Pory roku
J. Thomwona).