nurt barokowej lit. plebejskiej (lata 20. XVII w.), kreującej "świat na opak" widziany oczyma najczęściej anonimowych autorów pochodzących ze środowisk mieszczańskich, przybierająca wstylistyce igroteskowym języku postawę prześmiewcy, "filozofię błazna", gorzką mądrość życiową, pochwałę wolności, równości wszystkich ludzi, negację przemocy. Przeważały drobne formy poetyckie, np. Fraszki Sowiźrzała Nowego Jana zKijan (1614), dialog Nędza zbiedą zPolski idą (1624), także facecje, anegdoty, miniaturowe gawędy, ale stworzyła też komedię rybałtowską Mięsopust (1622), albertusy: Wyprawę plebańską (1590) oraz komedię
P. Baryki Zchłopa król (1637).