(1901-68)
wł. poeta, eseista i tłumacz, laureat Nagrody Nobla (1959). Interesował się literaturą i jęz. klasycznymi mimo studiów technicznych. Zajmował się dziennikarstwem i krytyką teatralną. Współpracował z pismem "Solaria" w Mediolanie (od 1929), po II wojnie światowej był wykładowcą lit. w mediolańskim konserwatorium. Debiutował w 1929 tomikiem wierszy Acque e terre, kolejny zbiór poezji Oboe sommerso (Zatopiony obój) wydał drukiem w 1931. Q. jako poeta awangardowy pozostawał pod wpływem franc. surrealizmu. Cechy charakterystyczne jego wczesnej twórczości to refleksyjność, smutek i dystans do realiów życia. Była to forma protestu przeciwko atmosferze szerzącego się faszyzmu. Okrucieństwo wojny i okupacji hitlerowskiej w Europie przedstawił w zbiorze Con il piede straniero sopra il cuore (1946). W dorobku poetyckim późniejszego okresu autor wyraża głęboki humanizm i zaangażowanie w problematykę współczesności. Na szczególną uwagę zasługują tu pozycje m.in.: La vita non e sogno (1949, Życie nie jest snem), Giorno dopo giorno (1947, Dzień po dniu),
Il falso vero verde (1956), La terra imporeggiable (1958). Za swoją działalność przekładową zyskał miano najlepszego tłumacza wł. 1. poł. XX w. Wśród znaczących pozycji tłum. przez Q. należy wymienić Ewangelię wg św. Jana, utwory Katullusa, Sofoklesa, W. Szekspira, P. Nerudy, A. Mickiewicza. Po pobycie w Polsce w 1955 r. napisał wstrząsający utwór zatytułowany Oświęcim.
- Quasimodo Salvatore, (1901-48)
- QUASIMODO, Salvatore (1901-68)
- QUASIMODO, dzwonnik z Notre Dame...