(wł.)
element konstruktywny w muzyce, służący do prezentacji akcji scenicznej dramatu, odznacza się sylabicznym traktowaniem tekstu, nieregularną strukturą rytmiczną, powtarzaniem dźwięków, stosowaniem krótkich form melodycznych; oparte na stylu recytatywnym operowe partie arii pojawiły się np. w twórczości Ch. W. Glucka, R. Wagnera. Są chwytem stylistycznym w Małej i Wielkiej Improwizacji III cz. Dziadów.