(franc. rocaille = muszla zdobiąca grotę)
nazwa stosowana najczęściej jako charakterystyka stylu wsztukach pięknych: wmalarstwie, architekturze, rzeźbie, muzyce, także wobyczajowości iformach życia towarzyskiego (np. wsalonie lit. pani de Pompadour), zczasem pojawiła się wXVIII w. jako równorzędnie istniejący prąd lit. obok klasycyzmu i sentymentalizmu. Rokokowa estetyka ifilozofia ukształtowały wzór osobowy człowieka "wykwintnego" (o wytwornym smaku), sprawnego intelektualnie, przeżywającego miłość zmysłową wwysublimowanym komforcie. R.rozpowszechniło wliryce wzór poezji - zabawy, pełnej wdzięku, elitarnej gry towarzyskiej, wywołującej uczucie przyjemności, delikatności, realizowanej wmałych formach poetyckich: rondo, bilet poetycki, wierszowana zagadka, sonet, anakreontyk, epigramat; wsztukach dramatycznych: farsa, operetka, wodewil, burleska. WPolsce r. było obecne wlatach 70-80. XVIII w. jako zjawisko kultury magnackiej (np. wtwórczości U. Radziwiłłowej iM. Wirtemberskiej), salonów lit. Warszawy, Puław (dwór Czartoryskich). Rokokowy styl wlit. ujawnił się wtwórczości m.in. A. Naruszewicza (Filiżanka, Na sanie księżnej Izabeli Czartoryskiej, Podziękowanie za zegarek wzięty zrąk J. K. Mości), werotykach S. Trembeckiego (Kąpiel, List do Izydy), wkomediach
F. Zabłockiego (Fircyk wzalotach, Król wkraju rozkoszy), wliryce osobistej
F. Kniaźnina (autora Erotyków). Poetykę stylu rokokowego scharakteryzował
J. Szymanowski wListach oguście, czyli smaku (1779), dla którego atrybutami gustu wpoezji były: czułość, trafność, delikatność, wrażliwość, piękno polegające na harmonijnej jedności pomysłu twórczego zsubtelnością wyrażanych uczuć, celem zaś wywołanie bezinteresownego zachwytu uczytelnika. Elementy stylu rokokowego można też odnaleźć wrelacjach zpodróży iw Rękopisie znalezionym wSaragossie J. Potockiego.