(gr. synkre-tismós = tożsamość)
proces irezultat zmian systemowych; zjawisko harmonijnego współistnienia, przenikania iwzajemnego oddziaływania na siebie rodzajów igatunków lit., kategorii estetycznych, funkcji języka, symboliki, idei, rytuałów, filozofii życia, tworzące nową jakość artystyczną dzieła lit., typowe zwł. dla tradycji romantycznej: liryczność, epickość idramatyczność stały się wówczas jednolitą strukturalną całością, np. wBalladach iromansach A. Mickiewicza, wpoemacie WSzwajcarii J. Słowackiego, dygresje liryczne wBeniowskim J.Słowackiego iw Panu Tadeuszu A.Mickiewicza, wpowieściach poetyckich, np. wMarii A. Malczewskiego, wKonradzie Wallenrodzie A. Mickiewicza. Z. Krasińskiego Nie-Boską komedię poprzedza proza rytmiczna każdej z4 części dramatu; młodopolską "syntezę sztuk" odczytujemy wWarszawiance iw Weselu S. Wyspiańskiego. Wpoemacie lirycznym Niobe K.I.Gałczyńskiego odnajdujemy zjawisko przenikania do poezji muzyki jako tematu istruktury - J. S. Bacha Małej fugi g-moll iIX symfonii L. von Beethovena.