geneza sięga prehistorii. Początków upatruje się wtańcach szamańskich, gdy szaman utożsamia się zbóstwem, dla którego tańczył. Szczególny rozwój t.N. przypada na okres od X do XV w. Wprzedstawieniach, najczęściej dwuaktowych, obserwujemy schemat prezentacji niepozornej ubogiej postaci, która wII akcie okazuje swą wspaniałą lub odrażającą drugą naturę. Gra ją zawsze główny aktor - shite. Partneruje mu drugi aktor - waki. Gra ma charakter umowny ibardzo oszczędny. T.N. jest skodyfikowany, hieratyczny: każdy typ postaci scenicznej ma odrębny kod gestu iruchu; aktor wygłasza tekst wformie melorecytacji lub śpiewu, aw momentach kulminacyjnych towarzyszy mu chór; głos ustawiony jest nienaturalnie idodatkowo zdeformowany przez maskę, wktórej aktor występuje. Wśród rekwizytów najważniejszy jest wachlarz, który jest elementem wielofunkcyjnym (miecz, naczynie, tarcza itp., służy także do opisywania pogody, pejzażu iuczuć). Elementy dekoracji obsługa sceny wnosi iwynosi na oczach widza. Oprócz shite iwaki na scenie występuje jeszcze 8-10 aktorów. Aktora t.N. zaczyna się kształcić wwieku 7 lat, apełną profesjonalność osiąga on wwieku lat 30. Wt.N. wystawia się dramaty przedstawiające historię bogów, rycerzy, demonów. WXX w. t.N. przeżywa renesans.
teatr Nő
Słownik języka polskiego