– jeden z elementów współpracy sądowej w sprawach cywilnych w Unii Europejskiej. Jego zasady zostały określone w rozporządzeniu Rady Unii Europejskiej z 29 maja 2000 o doręczaniu sądowych i pozasądowych pism w sprawach cywilnych i handlowych w państwach członkowskich. Akt ten zastąpił dotyczącą tych zagadnień konwencję z 1997. Zasadniczym celem systemu jest przyspieszenie i ułatwienie doręczania pism i tym samym usprawnienie sądowych i pozasądowych postępowań w sprawach cywilnych. Przekazywanie dokumentów w większości przypadków opiera się na bezpośrednich i szybkich kontaktach między utworzonymi przez państwa członkowskie organami lokalnymi, co pozwala uniknąć uruchamiania długotrwałej procedury dostarczania pism za pośrednictwem władz centralnych. Przewidziane jest także wykorzystywanie nowoczesnych metod przekazu oraz przyjaznych dla użytkowników formularzy, wypełnianych w języku miejsca odbioru lub w innym języku, uznanym przez państwo otrzymujące. Dostarczanie pism może także odbywać się za pomocą faksu i – w przyszłości – poczty elektronicznej, jeśli państwo przekazujące i państwo odbierające dokumenty wyrażą zgodę na taki sposób komunikacji. Dla zagwarantowania bezpieczeństwa prawnego i szybszego przesyłania dokumentów określono w rozporządzeniu terminy ich dostarczania oraz zasady ustalania daty doręczenia pisma, gdyż różnice występujące w prawie procesowym poszczególnych państw członkowskich powodują, że moment doręczenia określany jest przy zastosowaniu odmiennych kryteriów. Z uwagi na te okoliczności oraz mogące z nich wyniknąć trudności rozporządzenie przewiduje, że datę doręczenia pisma ustala się na podstawie prawa państwa otrzymującego. Jeśli jednak dokumenty w ramach postępowań, które powinny być wszczęte lub toczą się już w państwie przekazującym, muszą być dostarczone w określonym terminie, datę doręczenia w odniesieniu do osoby składającej wniosek określa się na podstawie prawa państwa przekazującego. Przy przekazywaniu dokumentów należy przestrzegać określonych wymogów odnośnie do czytelności i zgodności zawartości otrzymanego pisma z treścią dokumentu, który został wysłany. W celu zapewnienia skuteczności przepisów rozporządzenia możliwość odmowy dostarczenia dokumentów została ograniczona do wyjątkowych przypadków. Z myślą o ochronie interesów adresata postanowiono też, że dostarczane pismo musi być sformułowane w języku urzędowym lub w jednym z języków urzędowych miejsca odbioru albo w innym języku państwa przekazującego zrozumiałym dla adresata. Każde państwo członkowskie tworzy organy, wyznacza urzędników lub inne osoby odpowiedzialne za przekazywanie dokumentów sądowych i pozasądowych, których doręczenie ma nastąpić na terytorium innego państwa członkowskiego (organy przekazujące). Każde państwo członkowskie tworzy także organy, wyznacza urzędników lub inne osoby właściwe w zakresie przyjmowania dokumentów sądowych i pozasądowych z innego państwa członkowskiego (organy otrzymujące). Państwa członkowskie mogą powołać organ przekazujący i organ otrzymujący albo też jeden organ, spełniający dwa zadania. Państwa federalne, państwa z kilkoma systemami prawnymi lub państwa z autonomicznymi wspólnotami terytorialnymi mogą ustanowić więcej niż jedną jednostkę centralną.
- współpraca sądowa w sprawach cywilnych w Unii Europejskiej, – na podstawie traktatu...