określenie używane dawniej w odniesieniu do stylu w architekturze Ameryki Płn. i Środk., który powstał w XVII i XVIII w. przez połączenie się stylów europejskich z miejscowymi tradycjami budowlanymi i sztuką w podbitych posiadłościach zamorskich. Wyróżniano angielski s.k. występujący na wybrzeżu wsch. Ameryki Płn., francuski (dolina Rz. św. Wawrzyńca, region Wielkich Jezior, Illinois i Luizjana), hiszpański (dotrwał do ok. 1850 na obszarach Florydy, Teksasu, Nowego Meksyku i Kalifornii), holenderski (dolina rz. Hudson, zach. część Long Island i płn. część New Jersey); szwedzki (dolny bieg rz. Delaware) oraz niemiecki (płd.-wsch. Pensylwania). Nazwę s.k. stosowano też na określenie stylu architektury wznoszonej w innych krajach zamorskich, na innych kontynentach (w koloniach), łączącej cechy budownictwa europejskiego, gł. angielskiego, z miejscowymi tradycjami i przystosowanej do lokalnych warunków klimatycznych.
STANÓW ZJEDNOCZONYCH AMERYKI SZTUKA, PERUWIAŃSKA SZTUKA, KAIR
- AMERYKI ŁACIŃSKIEJ SZTUKA, rozwijająca się od...
- BRAZYLIJSKA SZTUKA, w okresie na terenach...
- PORTUGALIA, Portugal, Republika Portugalska,...