typ przekazu medialnego (prasa drukowana, radio, telewizja, film), w którym jego nadawca (autor, znany na ogół z nazwiska) prezentuje fakty w sposób ukierunkowany, dążąc do wpływania na postawy i zachowania odbiorców, a przez to do kształtowania biegu wydarzeń politycznych i społ.; p. interpretuje wydarzenia w sposób wyraźnie tendencyjny, zgodnie z przekonaniami autora lub linią programową pisma (stacji radiowej czy tv); przeważnie publicysta odwołuje się do faktów znanych już odbiorcy z innych źródeł, ale wzbogaca je o nowe szczegóły, a także wiąże je ze sobą, traktując jako argumenty w wywodzie; p. opiera się gł. na argumentacji logicznej, nie stroni jednak od emocji, co sprawia, że z jednej strony odwołuje się do metod stosowanych w piśmiennictwie naukowym, z drugiej - do chwytów retorycznych lub erystycznych; ważną cechą przekazu publicystycznego jest podejmowanie polemik z poglądami odmiennymi od stanowiska autora; początków p. można upatrywać w staroż. retoryce i dialogach filozoficznych, średniowiecznej homiletyce, traktatach, polemikach, rozprawach, drukach ulotnych znanych w Europie od czasów renesansu i sporów religijnych; usamodzielnienie się pisarstwa prasowego w XVIII w. i udoskonalenie technik przekazu w XIX i XX w. spowodowało pojawienie się specyficznie prasowych (później radiowych, telewizyjnych) gat. p.: artykułu, felietonu, kroniki, rozprawy (eseju), recenzji, komentarza; na pograniczu p. i gat. informacyjnych umieszcza się na ogół wywiad i reportaż; ze względu na podejmowaną problematykę wyodrębnia się p. polit., gospodarczą, kulturalną, społ., naukową itd.
- publicystyka, poświęcić się publicystyce...
- PUBLICYSTYKA, SYNONIM: felietonistyka...
- publicystyka, (łac. publicus = powszechny,...