najstarsze pismo egipskie, obrazkowe, b. dekoracyjne; kute w kamieniu znaki wypukłe lub wklęsłe, niekiedy inkrustowane szkłem lub pastą szklaną; pokrywają mury świątyń, tło płaskorzeźb, rzeźby, uzupełniają też malowidła. Teksty pisano od lewej ku prawej, każdemu pojęciu z dziedziny zjawisk otaczającego świata odpowiadał jeden znak; w ostatniej fazie rozwoju h. Egipcjanie wytworzyli 24 znaki rysunkowe spółgłosek, którymi m.in. zapisywali imiona. Nazwę h. wprowadzili Grecy (oznaczała "święte pismo"). Rozszyfrowane przez J.F. Champolliona na pocz. XIX w. na podstawie tekstu (dekretu Ptolemeusza V Epifanesa) wyrytego na tzw. kamieniu z Rosetty w trzech alfabetach, w tym h. Nazwę h. stosuje się też do innych pism obrazkowych m.in. Luwijczyków, Chińczyków, Majów i Azteków.
(geolog.) drobne, wypukłe lub wklęsłe nierówności o rozmaitych kształtach występujące na pow. warstw skalnych; mogą być pochodzenia organicznego (wywołane przez zwierzęta pełzające) lub mechanicznego (np. ślady zsuwania się nie zestalonego osadu, ślady fal); występują np. w osadach fliszowych na terenie Karpat.
ANATOLIJSKIE JĘZYKI, EGIPTU STAROŻYTNEGO PIŚMIENNICTWO, COPÁN, KAMIEŃ Z ROSETTY, OLMEKOWIE, PISMO, EGIPT STAROŻYTNY, TEKSTY PIRAMID, PRICHARD, PENTAUR- hieroglify, „język rosyjski –...
- hieroglify, odmiana pisma używana...
- hieroglif, odczytać znaczenie hieroglifu,...