technika graficzna druku płaskiego; kompozycję przeznaczoną do odbicia wykonuje się na gładko wypolerowanym kamieniu wapiennym, zw. kamieniem litograficznym, kredką lub tuszem litograficznym o pewnej zawartości tłuszczu; zarysowany kamień zakwasza się lekkim roztworem kwasu azotowego lub solnego z domieszką gumy arabskiej, w ten sposób nie będące kompozycją partie uodpornia się na przyjęcie farby drukarskiej, która przylega tylko do miejsc stanowiących rysunek. Do odbijania służy specjalna prasa z tzw. płozą dociskającą papier do kamienia równomiernie na całej pow. arkusza; w l. barwnej używa się osobnego kamienia dla każdego koloru. Technikę l. wynalazł 1798 Alojzy Senefelder, niem. grafik pochodzenia czeskiego; stosowali ją m.in. E. Delacroix, T. Géricault, H. Daumier, P. Cézanne, G. Braque, J. Miró; w Polsce pierwszą pracownię litograficzną zał. 1818 w Warszawie Jan Siestrzyński.
PECHSTEIN, STEINLEN, KALKOMANIA, LURÇAT, LELEWEL, DEGAS Edgar Hilaire, DIAZ DE LA PEŃA Narcisse Virgile, LUCE, KANIEWSKI, GRAFIKA
- litografia, (grec. lithos = kamień...
- RYCINA, rysunek, , ilustracja...
- STANKIEWICZÓWNA, Zofia (1862-1955)