(ok. 1360-1421)
książę opolski, bratanek Władysława Opolczyka, biskup poznański od 1382, kujawski od 1384; 1389 mianowany arcybiskupem gnieźnieńskim, ale wobec sprzeciwu kapituły i Władysława II Jagiełły zrezygnował z tej godności i objął biskupstwo kamieńskie, a potem chełmińskie; od 1402 ponownie biskup kujawski; 1414 wchodził w skład pol. delegacji na sobór w Konstancji.