(ok. 1608-1658)
kanclerz koronny, prymas; po studiach w Ingolsztadzie i we Włoszech postępował szybko w karierze duchownej; od 1642 biskup kamieniecki, od 1646 chełmiński, równocześnie opat czerwieński (od 1643) i tyniecki (1644). Jako podkanclerzy (od 1645) był autorem ostrej filipiki wygłoszonej na sejmie 1646 przeciwko wojnie z Turcją; zwolennik ostrej rozprawy z Kozakami (postulował, aby swawoleństwo chłopskie choćby do jednego wygubiwszy wykorzenić), na elekcji poparł kandydata obozu wojennego Karola Ferdynanda, co przypłacił nieufnością króla Jana Kazimierza, który obdarzył go co prawda urzędem kanclerza (1650), ale przy pierwszej sposobności pozbył się niewygodnego ministra, wynosząc go na arcybiskupstwo gnieźnieńskie (1653). Po najeździe szwedzkim znalazł się wraz z królem na Śląsku, gdzie wdał się w dość zawikłane intrygi dyplomatyczne z cesarzem, Szwedami i księciem siedmiogrodzkim, Jerzym Rakoczym.