muzyka powstająca dla potrzeb filmu. Muzyka, która towarzyszyła filmom niemym (od końca XIX w.) nie była właściwie m.f., gdyż jedynie dla celów ilustracyjnych posługiwała się odpowiednio dobranymi fragmentami istniejących już utworów muzycznych, które powstały niezależnie od filmu; realizacją akompaniamentu do filmu zajmowali się na ogół pianiści (taperzy), zespoły muzyczne, a po 1920 całe zespoły orkiestrowe. W okresie tym powstawała także oryginalna muzyka pisana do konkretnych filmów (C. Saint-Saëns, A. Honegger, P. Hindemith, A. Schönberg). Od 1928 m.f. jest utrwalana na taśmie filmowej w postaci tzw. ścieżki dźwiękowej - podobnie jak dźwięki tła, a także dialogi. Obecnie m.f. pełni wiele istotnych funkcji dramaturgicznych, stanowiąc jeden ze składników tzw. kontrapunktu wizualno-dźwiękowego. W komponowaniu m.f. stosowana jest najczęściej przeniesiona z dramatu muzycznego technika motywów przewodnich lub powtarzalnych, niekiedy z wykorzystaniem technik wariacyjnych, fragmentów muzycznych. Do najwybitniejszych kompozytorów m.f. należeli m.in.: H. Eisler, H. Henze, G. Petrassi, B. Britten, W. Walton, A. Bliss, S. Prokofiew, A. Chaczaturian, I. Dunajewski, D. Szostakowicz, N. Rota, E. Morricone, M. Jarre, D. Kosma; w Polsce: K. Serocki, W. Kotoński, A. Markowski, W. Kilar, K. Komeda-Trzciński, A. Kurylewicz, Z. Preisner.
- INDONEZJI MUZYKA, stanowi konglomerat wpływów...
- ballada filmowa, gat. filmowy o charakterze...
- budowa dzieła filmowego, film - jedna z form audiowizualnych,...