Syjamu literatura
piśmiennictwo w kręgu kulturowym obejmującym dzisiejszą Tajlandię; najstarszym zabytkiem jest inskrypcja na steli grobowej króla Ramy Kamhenga (1292), pierwszym zachowanym dzielem - traktat o podstawach buddyzmu (1345); do XVIII w. powstawały dzieła o treści religijnej i dydaktycznej; poezja dworska naśladowała wzory indyjskie, potem pojawiły się formy rodzime; eposy historyczne i elegie tworzyli: król Pra Narai, poeci Pra Maharaczakru, Si Prat i inni; w XVIII w. rozwój teatru: masek (kon), cieni (mon) i świeckiego (lakon); ważny nurt stanowiła poezja ludowa (formy klon i khlong) oraz proza kronikarska; poezja przezwyciężyła zapożyczenia indyjskie (Sunton Phu, książę Paramanuczit), zapoczątkowano powieść historyczną (Raczathirat 1785); w XIX w. kontakty z kulturą europejską przyniosły nowe wątki i formy, pojawiły się elementy krytyki społecznej, opowiadania epistolarne, liczne przekłady z literatur Zachodu; duże zasługi dla rozwoju literatury narodowej miał książę Damrong Raczanuphap; po przewrocie 1932 piśmiennictwo przybrało zdecydowanie świecki charakter; prozę społ. zaangażowaną uprawiali m.in. Malaj Czupinit i pisarka Dokmaj Sot, powstawały grupy poetyckie ("dżentelmeni" - 1929); po II wojnie jeszcze wyraźniejszy wpływ współcz. literatury amer. i europejskiej.