sztuka rozwijająca się w okresie ok. 2800 - ok. 1150 p.n.e. na terenach Hellady, późniejszej Grecji (jej części lądowej); wyróżnia się okres wczesny (2800-1900), średni (1900-1600) i późny (1600-1150), zw. kulturą mykeńską. H.sz. okresu wczesnego i średniego reprezentują domy na planie kolistym, owalnym lub prostokątnym, w formie megaronu; osady typu wiejskiego (Malti w Mesenii) i obronne, duże domy nazywane pałacami (Lerna); groby gł. szybowe; ceramika matowa i szara (naśladująca wyroby metalowe) o oszczędnym ornamencie. Najwyższy poziom osiągnęła h.sz. w okresie późnym (mykeńskim), kiedy to zaznaczyły się wyraźne wpływy sztuki kreteńskiej. Powstały wówczas potężne cytadele i pałace królewskie (Mykeny, Tyryns, Pylos), groby kopułowe o doskonałej konstrukcji (skarbiec Atreusza, zw. grobem Agamemnona), groby szybowe zdobione reliefowymi stelami i groby komorowe. Po 1400 p.n.e. rozwinęło się malarstwo: malowidła ścienne z Pylos, Myken, Teb i Tyrynsu wykazują dążność do stylizacji i ornamentacji, wśród tematów są sceny z wojen i polowań; wysoki poziom osiągnęło malarstwo wazowe (motywy geometryczne i roślinne). Znane były wyroby złotnicze (złote diademy, maski, naczynia - np. tzw. puchar Nestora) oraz wyroby z kości słoniowej. Wybitnym dziełem rzeźbiarskim jest monumentalny relief z Lwiej Bramy w Mykenach (z ok. 1250 p.n.e.) przedstawiający kolumnę z dwoma lwami po bokach. Znaleziono też niewielkie figurki odlewane z brązu lub lepione z gliny, przedstawiające zazwyczaj kobiety lub zwierzęta. Sztuka późnohelladzka objęła swym wpływem wsch część M. Śródziemnego, aż do Italii.
MYKEŃSKA KULTURA, EGEJSKA KULTURA